Театарски рингишпил или повеќе од игра

Така е тоа. Нема ништо случајно. Важни се играчите, а претставите поминуваат во сеќавање или заборав. Бранови од разочараност и еуфорија во виорот на театарските превирања од репертоарот на сцената на БИТОЛСКИОТ НАРОДЕН ТЕТАР.
После срамно лошиот излет со ДАЛАЈ МАМА на Дејан Пројковски, кога можеби подобро ке поминеше да го режираше ТЕЛЕФОНСКИОТ ИМЕНИК, еве го повторно на сцената, но овај пат суверено завладувајќи со драматизацијата на Андреј Хинг, според романот “Браќа Карамазови” од големиот Достоевски. Зошто животот знае да биде така ужасно пеколен, или како браќата Карамазови ги лови гревот?! Како секој грев, а за некои само мал грев, прави од човекот голем грешник, за тоа и за таквите човечки заблуди што ги мачат ситните човечки души за да си го живеат пеколот сами и со оние околу нив. А од Достоевски има што да се земе и уште и да остане, во молкот на навестеното. За оваа претстава сите комплименти, затоа што досега ова е најдобрата премиера за оваа година и нема да не изненади ако на престојните театарски фестивали ги освои и најпрестижните награди. Шеснаесет члената актерска екипа нема слаба алка во синџирот од впечатливите остварувања на овој драмски ансамбл, што е и препознатлив знак на инспиративна креативност за највисоки дострели.
Сценографијата на Владо Ѓорески-Рафик и музиката на Горан Трајковски со костимографијата на Благој Мицевски и светлодизајнот на Димче Спасевски, само ја исцртуваа сета рељефност на ова видување на “Браќа Карамазови” со префинетост за сладокусци.
На 11.07.2009 година беше премиерата на “ОСАМЕНИОТ ЗАПАД” ОД Мартин Мекдона, во режија на Ристо Алексовски, што е трета премиера на БИТОЛСКИОТ НАРОДЕН ТЕАТАР, со што ја продолжува традицијата на истражувањето на новите алтернативни светски театарски естетики и тенденции. Во пиесата се обработува темата на нужното зло, насилството што се стреми кон апсолутно оправдување, неважно од степенот на терор кој го предизвикува. Каква е туѓата смрдеа, тамо на запад, поинаква ли е од оваа нашава??? И во што е разликата??? Повисокиот стандард полошо или подобро смрди во зачмаеноста на злото што го крие и предизвикува??? Кому е важна оваа приказна, за оние кои не ги познаваат ни своите соседи и живеат едни покрај други, а нам ни е до тамошното нивно лудило, кога не ни е доста ни од ова нашево? Зарем немаше некој доволно добар домашен текст за сите овие наши транзициски улавштиловци, што ќе не засегаа повеќе од ова што го видовме на сцената, или пак, нам ни е веќе доволно доста од оваа наша домашна смрдеа на злото чиј крај и не се гледа?! Што е овој ужас од зло и каде сме ние во него. Далеку, можеби географски и по менталитет, но натаму кон него, за жал одиме.
Во претставата играат Васко Мавровски, Николче Пројчевски, Марјан Ѓоргиевски и Викторија Степанковска проблеснувајки со својата убавина и рафинираност во ликот што го толкува, меѓу сите затемнети машки карактери, компактно градени и убадливи во приказната што не ужаснува.
На 06.08.2009 година дојде и “АМЕРИКАНСКА МЕЛОДИЈА” со поднаслов СОН НА СЦЕНА. И што ни понуди таа сцена? Една разиграна, рапсеана кабаретска претстава за еднократна употреба. Инспирирана од романот на Френсис С. Фитсџералд “ГОЛЕМИОТ ГЕТСБИ”, но далеку од повеќеслојноста на неговата романескност и поетика. Со површен пристап и егзибиционистички настап, ликовите со сеќавање и заборав ја заметнуваат трагата на својата вина, во бессмислата на секојдневието, колку американско толку и минато. Драматизацијата и адаптацијата се на Џон Блондел (САД) и Јетон Незирај (КОСОВО) а режијата е на самиот Џон Блондел. Иако Фитсџералд имаше што да ни остави како порака со својот роман, Џон Блондел со оваа кабаре-перформанс претстава само се наметнува со својата исфорсирана американизираност, со агонијата на одминатата романтика, предалечна за остатокот од изгладнетиот свет. Америка останува лидер на глобализацијата што е всушност само друго име на колонизацијата. Во проспектот за претставата Џон Блондел се обидува да разјасни дека со претставата го отвора прашањето “Кои сме всушност ние?”. Колку за тоа, ние си знаеме. Ама како вие стигнавте дотука? Можеби на рамењата на Фитсџералд, кој ете ако од некаде ја видеше оваа “АМЕРИКАНСКА МЕЛОДИЈА”, којзнае како ќе му прозвучеше, а “ГОЛЕМИОТ ГЕТСБИ”, можеби ќе го преименуваше во “ГОЛЕМО НИШТО”