Заборавени херои

Заборавени херои


Се сеќаваме сите или барем оние на кои нешто им значи светото име Пелистер за минатогодишната голгота на битолското фудбалско милениче и начинот на кој успеа преку бараж да обезбеди гол прволигашки живот. Ги знаеме сигурно и истите проблеми со кои се соочуваат останатите битолски екипи кои остана да егзистираат со речиси никакви средства како некогашната Македонска гордост ракометниот клуб Пелистер и кошаркарскиот кој иако солидно котираше после напуштањето на спонзорот се најде во незавидна ситуација. Нормално дека сме сите гневни на цунамито шо не снајде и често нештедиме зборови лоцирајќи го виновникот во неспособните управи, незаинтересираните спонзори, корумпираните судии и федерации, богатите скопски клубови ... и сигурно би набројувале во недоглед неретко посочувајќи ги како грешници и оние кои впрочем и се најголемите жртви во целиот хаос а тое се секако играчите. Оние кои и покрај сите непогоди, несреќи и никакви услови останале верни и доследни да не оттргнат од секојдневието и за време на викендите да ни приредат понекоја радост и тага како составен дел на спортот се разбира. Сигурно нема сите да се сложите со оваа констатација, знам па некои ќе речат дека за боите на клубот се игра и без пари и од љубов, со ентузијазам ! А сте се запрашале во какви услови тренираат случајно ? Дали имаат добиено барем некој топол оброк ( колку и да звучи реалсоцијалистички ситуацијата во претходниот систем беше неспоредливо подобра кога се изградија сите спортски арени кои беа полни а резултатите шампионски ) а за закаснетите и недобиени плати и премии да не прајме муабет. Сигурно незнајте ( барем повеќето ) дека проблем на градскиот стадион е немањето на струја и неможноста да се истушираат после тренинг фудбалерите или дека ракометарите и кошаркарите немаа долго време можност да тренираат во спортската сала Младост ( поради паркетот кој се менува со месеци ) и мораат да се снаоѓаат во несоодветни услови ? Агонијата и апатијата не се од сега и мора да се кажи еднаш одлучно СТОП ! Во капиталистичко општество кон кое се стремиме сигурно мора да се преструктуираат клубовите како услов за влез на свеж капитал оти никој нормален неќи да фрла пари ако неможи да има сигурност дека ќе располага со истите. Играчите покажаја дека се повеќе од ентузијасти и сигурно Херои чим и понатаму постигнуваат завидни и над секои очекувања резултати. ФК Пелистер е и во самиот врв во прволигашкото друштво а истото се очекува и од кошаркарите кои стартуваат со солиден ростер и ракометарите кои иако не отпатуваа на превенствениот натпревар со Вардар во Скопје се надеваме набрзо ке се стабилизираат и бидат веднаш зад скопските гиганти. Само шо сега ги немаше министрите и пратениците со зелени шалови како се колнат колку им е омилен Пелистер и како даваат се од себе за неговиот просперитет. Нормално останаја само најверните односно Чкембарите како социјалата и пониските слоеви од општеството кои не го одбегнуваа Тумбекафе ни за време на второлигашката одисеја на Пелистер. А успех ли е десетото ( 10 ) место на кошаркарската репрезентација на Македонија во Европа !? Не појќе е е од успех се работи за подвиг шо ја обединува нацијата и барем за малку не прај конкурентни со нормалниот свет. А се сеќава ли некој на натурализираниот американец Кенион Џонс, црномурестиот џин кој не само што ја полнеше мрежата на противниците со повеќе од 20 кошеви во просек по натпревар туку и ги мотивираше останатите соиграчи и гордо ја пееше македонската химна и носеше државниот дрес ( во моментот кога бевме во Б девизијата далеку светлосни години од сегашниот успех ) заедно со исто неоправдано заборавените Чековски, Стак, Куртович ... Кенион Џонс ненадејно почина пред 4 години од инфаркт со неполни 28 години а буквално никој не се сети барем да го спомне попатно. Нека му е вечна слава и почивај во мир.